Kwaheri Kenya

Tot ziens Kenia! De tijd zit er op. We zijn heel erg blij dat we weer terug naar familie en vrienden in Nederland toe gaan en met trots onze Felix mogen laten zien, maar we beseffen ook dat we een bijzondere tijd nu achter ons laten. Wat hebben we hier overgetelijke dingen met z'n vijven meegemaakt. Mooie, blije, spannende, trotse en soms verdrietige momenten. Teveel om op te noemen, maar stuk voor stuk prachtige herinneringen.

Vandaag hebben Stijn en Floris afscheid genomen om de Nederlandse School. Stijn mocht op de valreep nog even afzwemmen voor diploma C. In de regen en kou(!) zwom Stijn in zijn eentje z'n baantjes, terwijl klasgenoten langs de rand van het bad meeliepen en hem aanmoedigden met "Hup Stijn". De klus werd geklaard en vol trots mocht hij zijn diploma in ontvangst nemen.



's Middags was er nog de IPC-project afsluiting van de groep van Floris. Met een stukje toneel en spelletjes werd het thema afgesloten. Grappig was dat Felix zich al goed thuis voelde tussen de kleuters en vrolijk meedeed.


Na afloop werden Stijn en Floris door de school, volgens traditie, toegezongen met het liedje Kwaheri en kregen ze een mooi aandenken van hun klasgenootjes. Het was een mooie tijd op school en ze zullen de school en hun vriendjes zeker gaan missen!



Kenia gaan we ook missen! Een land met prachtige mensen en natuur, een heerlijk klimaat en een relaxte atmosfeer. We leveren een stukje vrijheid in, maar krijgen in Nederland ook weer een stukje vrijheid terug. Wat zal het weer heerlijk zijn om zomaar over straat te fietsen of 's avonds zonder nadenken de straat op te gaan.

Kwaheri Kenia, we blijven je volgen en komen zeker terug.

The Pride of Africa is coming!!

Het gaat nu dan echt gebeuren. Na 8,5 maand Kenia vertrekken we vrijdag (11 juni) met zijn vijven naar Nederland. Alle papieren zijn binnen, het paspoort van Felix is voorzien van een visum en de vlucht is geboekt. Vrijdag komen we met vlucht KQ116 rond 16.00 uur Nederlandse tijd weer aan op Schiphol. We kijken er naar uit!

Paspoort

Vandaag heeft Felix zijn Keniaanse paspoort gekregen! Een bijzonder document voor onze kleine man.


En een belangrijk document op weg naar huis. De komende week nog een stempel bij Foreign Affairs en een visum bij de Nederlandse Ambassade en dan komen we misschien vrijdag 11 juni naar Nederland. Het is nog niet helemaal zeker, het blijft Kenya! Jullie horen het gauw.

De laatste weken..

Vandaag kregen we van onze advocaat te horen dat op de rechtbank de adoptieorder is getekend en dat Felix is bijgeschreven in het adoptieregister. Dat betekent dat de weg vrij is om een Keniaans paspoort voor hem aan te vragen, waarmee we vervolgens bij de Nederlandse Ambassade een inreisvisum voor Nederland kunnen krijgen en dan naar huis mogen. Yes, nog maar een paar weekjes!


De laatste weken staan toch wel in het teken van afscheid nemen. Voor de laatste keer nog even naar een aantal dierbare plekken en afgelopen zondag hebben we samen met John en Marianne een afscheidsfeestje gegeven. In de buitenwijk Karen hebben we in de tuin bij de Rusty Nail lekker geborreld, terwijl de kinderen zich vermaakte op het springkussen en in de speeltuin. Met weemoed zullen we nog wel eens terugkijken naar dit soort gezellige en zonnige ontmoetingen.


Ook de laatste trip zit erop. Stijn en Floris hadden afgelopen week nog schoolvakantie en zijn we nog een paar dagen er op uit geweest naar Mount Kenia. Rondom de hoogste berg van Kenia rij je door prachtige landschappen met veel landbouw en koffieplantages. In Nyeri hebben we als ware pelgrims de laatste russtplaats van scouting oprichter Baden Powell bezocht.


Ten westen en noorden van de berg liggen de uitgestrekte vruchtbare hoogvlaktes waar zich in de koloniale tijd veel blanken vestigden en grote veehouderijbedrijven hadden. Niet voor niets werd dit ook wel de White Highlands genoemd. Tegenwoordig richten veel van deze grote ranches zich meer op natuurbeheer. De ranches zijn omgetoverd tot private natuurparken met vaak heel veel wild en waar met succes bedreigde diersoorten zoals de zwarte neushoorn worden beschermd. We zijn daar een dag naar het prachtige Ol Pejeta geweest. Nog even lekker op safari met uitzicht op Mount Kenia. Helaas bleef de top van de berg voor ons verborgen door een dik wolkenpak.





Na 8 maanden komt Nederland nu heel snel dichtbij. De komende weken worden druk met de voorbereidingen voor de terugreis, nog meer afscheid nemen en natuurlijk zoveel mogelijk herinneringen aan Kenia voor later voor Felix vastleggen. Zo komen we wel weer langzaam in het Nederlandse ritme. Spannend!

"Felix Wahogo Kééés"

“I grant this adoption to be in the best interest of the child Felix Wahogo Kééés”. Dat waren de woorden die onze rechter uitspraak tijdens onze 3e zitting. Ook al had hij moeite met het uitspreken van de mooie achternaam die Felix heeft gekregen, de woorden waren luid en duidelijk en werden bekrachtigd met zijn handtekening. Felix Wahogo Gies is vanaf nu onze zoon en broertje!


Het was weer een enerverende dag. Volgens de court lijst stonden we om 9.00 uur op de rol. Dat betekende vroeg uit de veren, ons weer in het beste pak hijsen en met de taxi naar de rechtbank. Bij de rechtbank bleek na een half uur wachten dat er een fout was gemaakt en dat de zitting was verplaatst naar ’s middags half 3. Zucht, weer met het hele stel naar huis en maar hopen dat dit uitstel geen afstel zou worden. ’s Middags om 2 uur waren we weer paraat bij de rechtbank. Gelukkig hadden we onze rechter al de kamer in zien gaan dus hij was aanwezig! Half 3 meldde de klerk dat hij meer tijd nodig had om zich voor te bereiden, het zou 3 uur worden, pfff. Ze weten het wel spannend te maken. Om 3 uur was het dan zover en las de rechter zijn vonnis voor wat hij op enkele handgeschreven velletjes had uitgewerkt. Veel konden we er niet van verstaan, maar onze namen waren duidelijk, de naam van Felix was duidelijk en de geboortedata klopte ook nog. Dan hebben we het over de juiste personen! Wat hij verder allemaal voorlas kwam wel bekend voor maar had niet altijd betrekking op ons dossier. Hij heeft blijkbaar verschillende dossiers door elkaar gehaald. En dat te bedenken dat je hier te maken hebt met de hoogste rechters van het land! Wetten en regels heb je hier wel maar de uitvoering daarvan is hier bedroevend slecht en langzaam. Afijn, aan het eind volgde de legendarische uitspraak en mochten we de kamer verlaten. Volgens onze advocaat klopte de cruciale onderdelen van zijn uitspraak. Yes, wat een opluchting!

We zijn er nog niet helemaal, maar de terugkeer naar Nederland komt in zicht. Nu moeten de nodige documenten nog worden opgesteld en moet er voor Felix een Keniaans paspoort aangevraagd worden. Daarmee moeten we naar de Nederlandse ambassade om een inreisvisum te regelen waarmee we dan naar Nederland kunnen. Voor het zover is zullen we zeker 3 tot 5 weken verder zijn, maar dan komen we ook echt! Tot die tijd kunnen we nog wat leuke dingen doen en rustig afscheid nemen van Kenia. De spanning is eraf, we slapen weer beter en kunnen nu plannen maken voor onze terugkomst naar Nederland. Heerlijk!

Yeaaaah!!!!!!!!!

We houden het even kort. Felix is vanaf vandaag officeel onze zoon en broer.

Ssstt! Goed nieuws

Morgenochtend hebben we dan eindelijk onze finale rechtzitting. Hierin zal Mr. Dulu, dan hopelijk zijn uitspraak doen en de adoptie van Felix formaliseren.
Morgen meer nieuws!?

Koninginnedag en nog meer afleiding

De afgelopen week stond in het teken van wat afleiding om het wachten tot de rechtzaak wat aangenamer te maken. Ook in Nairobi is de verjaardag van onze koningin gevierd. Op 30 april was er een receptie in de tuin van residentie van de Nederlandse ambassadrice. Na de formele praatjes en het zingen van het Wilhelmus vloeide de drank rijkelijk en werden de magen gevuld met bitterballen en frikadellen. Helaas mochten de kinderen op dit traditionele familiefeest niet komen, maar zij kwamen de volgende dag op de Nederlandse School voldoende aan hun trekken. Daar was de compound omgetoverd in het Vondelpark en mocht iedereen op de vrijmarkt zijn of haar ‘oude’ troep verkopen. Stijn had bedacht om snoepsatés te verkopen.


Een vorstelijk stel

Samen met Floris waren de prikkers met snoep in de ochtend thuis voorbereid en was er een reclamebord gemaakt. Al snel hadden de jongens de goede marketingstrategie te pakken. Floris liep namelijk gillend over de markt “snoep te koop” waarna ieder kind de weg naar het kraampje van Stijn wel wist te vinden. De satés vlogen over de figuurlijke toonbank en de kassa rinkelde. Zoals slimme ondernemers betaamd werd de winst weer snel geïnvesteerd bij de andere kraampjes en werd de tas opnieuw gevuld met speelgoeddieren, boekjes en auto’s.



Het weer in Nairobi paste zich aan de Nederlandse omstandigheden en halverwege de middag viel de regen met bakken uit de lucht. De markt en het grasveld veranderde in modderpoel en iedereen zocht een droog plekje in de tent bij de bar en kinderdisco waar nog gezellig werd geswingd op de klanken van Jan Smit en de Keniaanse safarihit ‘Jambo’.

De volgende dag zijn we met John, Marianne, Quinten en Philip naar Naivasha gereden om daar een paar dagen te logeren in Twiga House. Een prachtig huis aan de oevers van Lake Oloiden. Met de luxe van een kok die voor ons de maaltijden verzorgden, een grote veranda met uitzicht op de nijlpaarden en flamingo’s in het meer, het heerlijke zonnige weer, het zwembad waar we geoefend hebben voor de KK Bommetje en de schapen en apen rondom ons huis vlogen de dagen voorbij en was het oergezellig. ’t Is net vakantie.


Samen aan het ontbijt


Felix en Philip


Quinten en Floris



Terug in Nairobi pakten donkere wolken zich letterlijk en figuurlijk samen. Het regent de laatste tijd veel. Mooie zonnige perioden wisselen zich af met stortbuien. Het voelt soms zelfs koud aan. Figuurlijke donkere wolken ontstonden toen bij terugkomst bleek dat onze rechter is overgeplaatst naar een andere divisie binnen de High Court. Nu dat weer! Je kunt je natuurlijk voorstellen dat dit weer vertraging voor ons kan opleveren. Gelukkig meldde onze advocaat dat de rechter de zaken voor de familie divisie gewoon volgens afspraak afrondt. En inderdaad, John en Marianne staan vandaag volgens planning op de rol voor het tekenen van de adoptieorder van Philip. Dit geeft ons de hoop dat het volgende week ook doorgaat, maar zekerheid hebben we niet. Het wordt weer een spannende week!

Tsavo en Diani Beach

Na alle goedbedoelde adviezen om vooral te blijven genieten hebben we het wachten op het oordeel van de rechter maar onderbroken met een weekje safari en kust. Omdat het merendeel in de familie na 7 maanden wel zin had in wat meer kermis en entertainment hebben we ons een paar dagen laten opsluiten in een beach resort aan de kust bij Mombasa en op de heenweg nog even Tsavo Nationaal Park aan te doen voor een safari.


Tsavo Nationaal Park is het grootste wildpark van Kenia (ongeveer 2/3 van de landoppervlakte van Nederland). Het park is beroemd om de 'rode' olifanten, rood door het stof en vooral om de Tsavo Maneaters. Dit zijn de leeuwen die ruim honderd jaar geleden ca. 130 werkers aan de spoorlijn van Mombasa-Nairobi opgepeuzeld hebben. De leeuwen waren extreem groot en hadden geen manen. Nog steeds hebben de leeuwen in Tsavo weinig manen en zijn ze volgens de overlevering bloeddorstiger dan de leeuwen in andere gebieden, omdat de smaak van mensenbloed nog in hun genen zit. Spannend! De safari was weer erg leuk, erg veel olifanten gezien. Felix zag overal apen, hij wees naar ieder dier en riep ‘aap’. Weer een paar nieuwe dieren, zoals de Oryx en de Gerenuk (girafgazelle) gezien en natuurlijk de nakomelingen van Maneaters zelf.

Wie is nu de enige echte man-eater?


Na Tsavo door naar de kust. De weg loopt door een prachtig landschap en de temperatuur richting kust loopt steeds verder op. De weg zelf wordt druk bereden door vrachtwagens met containers die vanuit de havenstad Mombasa richting Rwanda en Oeganda gaan. Onderweg was het oppassen geblazen, want vrachtwagens dulden bij het inhalen geen tegenliggers en geven met lichtsignalen aan dat je pas op de plaats moet maken; dat wil zeggen de berm in rijden.


Aan de kust hebben we kennis gemaakt met het massatoerisme; rondom Mombasa liggen de hagelwitte ‘bounty’stranden waar veel Europese toeristen zich vermaken in de vele beachresorts. In ons resort werden we zelfs aangesproken in het Duits, dan weet je wel waar we beland zijn. Bizar is het contrast tussen de weelde in de resorts en de Afrikaanse buitenwereld. Gelukkig is het laagseizoen aan de kust (vanwege de regenperiode) en was het heerlijk rustig op het resort. Vaak hadden we het zwembad alleen en konden we heerlijk genieten van het strand en de sterke branding. Felix vermaakte zich kostelijk in het water en charmeerde iedereen met zijn vrolijke lach, Floris overwon zijn diepwatervrees en smulde van het dagelijkse buffet en Stijn had lol met de andere vakantiegangers tijdens de dagelijkse animatie of speelde een spelletje met de beachboys (verkopers) op het strand. Kortom het gewenste vertier was volop aanwezig. Hoogtepunt was het boottochtje op zee over het koraal. De jongens vonden het fantastisch om door de glazen bodem de fraaie vissen en het koraal te bewonderen. Floris werd verliefd op een zeester en Stijn en Edo hebben nog gesnorkeld, maar na het zien van een zeeslang was het voor Stijn snel over.

Maar aan al dat genieten kwam weer een eind. Terug naar Nairobi hebben we het vliegtuig gepakt en waren met een uurtje weer thuis in Nairobi.

De coole auto (tjes)

Stijn en Floris vinden dat er 1 belangrijke foto ontbreekt op het blog, ze zijn namelijk in super coole autootjes geweest!

Nairobi door een andere bril

Jammer, twee leuke weken bezoek van (o)pa en (o)ma zitten er weer op. En wat hebben we veel gedaan en gezien en nu voor ons weer eens door een andere bril. De eerste week gingen Stijn en Floris nog naar school en hadden allerlei feestjes en thema afsluitingen. Ze vonden het natuurlijk erg stoer dat niet alleen hun vader en moeder kwamen kijken maar ook opa en oma. De tweede week hebben we wat meer van Nairobi en omgeving bekeken.




Vooral de grote kloof tussen arm en rijk is indrukwekkend. De rijken leven in afgeschermde luxe compounds terwijl direct op straat iemand uit de sloppenwijk in een klein marktkraampje probeert zijn geld van ca 2 dollar per dag te verdienen. De grote luxe winkelcentra met op de hoek de markt waar onze kleren uit de zak van Max worden verkocht. Bij het ophalen van een kinderfeestje van Floris nog even lekker een wijntje drinken bij het zwembad van het feestvarken om vervolgens door een drukke sloppenwijk terug naar huis te rijden. De tegenstellingen in Kenia zijn groot en je wordt er dagelijks mee geconfronteerd, voor ons al een vertrouwd beeld, maar met gasten uit Nederland sta je er weer meer bij stil.





Natuurlijk mocht een bezoek aan de prachtige natuur en wilde dieren niet ontbreken. Tijdens een dagje safari in Nairobi National Park waren de dieren door het hoge gras moeilijk te spotten, maar bavianen die eten uit andermans auto jatten is zeer vermakelijk.



De familie is gek op bootje varen dus stond ook Lake Naivasha op het programma.
(O)pa en (o)ma waren in eerste instantie niet gerust op de degelijkheid van de aanlegsteiger maar de boottocht was prachtig. Geen drukke pleziervaart zoals op het Sneekermeer, alleen ons bootje, de nijlpaarden, pelikanen en de visarend die met prachtige duik zijn gebruikelijke show weggaf. De wandeltocht tussen de giraffen, zebra’s en gnoes op Cresent Island, een kraterrand in het meer, was fraai. En een ding is zeker, nooit meer zullen we klagen over de kwaliteit van de aanlegsteigers in de Friese Meren.




De vakantie in Nairobi eindigde met souvenirs jacht bij Village Market, waar we door de dikke schnitzel met Weissbier ons even in Oostenrijk waande. En een laatste bezoek down town, waar je ziet en voelt dat je in een stad bent met 4 miljoen mensen. Heerlijk mensen kijken op het busstation waar de matatu busjes als gekken om klanten schreeuwen, mensen naar binnen sleuren en weg racen.


En natuurlijk afscheid nemen blijft zwaar, voor de kinderen omdat ze opa en oma weer even moeten missen. En voor hun en ons het gevoel van “wij gaan nog niet naar huis nog ….”
Maar wat vinden we het fijn dat we het prachtige land van Felix met al zijn uitersten hebben kunnen delen.

Toch in Nairobi!

Met de wind in de rug, kwamen na een korte vlucht van maar 7 uur (o)pa en (o)ma
's avonds aan in Nairobi. Er volgde een spannende taxi rit door het donker met voorbij vliegende matatu busjes en werden ze aangehouden door de politie. Na nog wat hobbel de bobbel wegen kwamen ze daarna aan in ons rustoord! Stijn en Floris hadden zich voorgenomen op wakker te blijven tot ze er waren, maar de slaap had het gewonnen. Opa probeerde het nog met de lampen aan op de slaapkamer en luid roepen, maar geen beweging in te krijgen. Felix werd wel wakker en na wat voorzichtig kijken en een paar chipjes van oma en gek doen van opa kwam er voorzichtig een eerste lach. Stijn en Floris waren natuurlijk de volgende dag vroeg wakker en gingen direct naar ‘het huis’ van opa en oma. Die gauw nog uit bed moesten komen.



Ondertussen is iedereen al helemaal gewend, Felix weet al niet meer beter en heeft dikke lol met opa en oma. Stijn en Floris hebben al veel van hun bijzondere ervaringen verteld en hun school laten zien. En ook Opa en Oma zijn al een beetje gewend. Eigenlijk is Kenia best leuk, niet te warm, geen beesten en een grappig straatbeeld. Kortom het gaat allemaal goed hier en we genieten volop. Voor Stijn en Floris nog een dag school en dan begint de paasvakantie. Kunnen we op pad en nog veel meer gaan bewonderen.