De laatste weken..

Vandaag kregen we van onze advocaat te horen dat op de rechtbank de adoptieorder is getekend en dat Felix is bijgeschreven in het adoptieregister. Dat betekent dat de weg vrij is om een Keniaans paspoort voor hem aan te vragen, waarmee we vervolgens bij de Nederlandse Ambassade een inreisvisum voor Nederland kunnen krijgen en dan naar huis mogen. Yes, nog maar een paar weekjes!


De laatste weken staan toch wel in het teken van afscheid nemen. Voor de laatste keer nog even naar een aantal dierbare plekken en afgelopen zondag hebben we samen met John en Marianne een afscheidsfeestje gegeven. In de buitenwijk Karen hebben we in de tuin bij de Rusty Nail lekker geborreld, terwijl de kinderen zich vermaakte op het springkussen en in de speeltuin. Met weemoed zullen we nog wel eens terugkijken naar dit soort gezellige en zonnige ontmoetingen.


Ook de laatste trip zit erop. Stijn en Floris hadden afgelopen week nog schoolvakantie en zijn we nog een paar dagen er op uit geweest naar Mount Kenia. Rondom de hoogste berg van Kenia rij je door prachtige landschappen met veel landbouw en koffieplantages. In Nyeri hebben we als ware pelgrims de laatste russtplaats van scouting oprichter Baden Powell bezocht.


Ten westen en noorden van de berg liggen de uitgestrekte vruchtbare hoogvlaktes waar zich in de koloniale tijd veel blanken vestigden en grote veehouderijbedrijven hadden. Niet voor niets werd dit ook wel de White Highlands genoemd. Tegenwoordig richten veel van deze grote ranches zich meer op natuurbeheer. De ranches zijn omgetoverd tot private natuurparken met vaak heel veel wild en waar met succes bedreigde diersoorten zoals de zwarte neushoorn worden beschermd. We zijn daar een dag naar het prachtige Ol Pejeta geweest. Nog even lekker op safari met uitzicht op Mount Kenia. Helaas bleef de top van de berg voor ons verborgen door een dik wolkenpak.





Na 8 maanden komt Nederland nu heel snel dichtbij. De komende weken worden druk met de voorbereidingen voor de terugreis, nog meer afscheid nemen en natuurlijk zoveel mogelijk herinneringen aan Kenia voor later voor Felix vastleggen. Zo komen we wel weer langzaam in het Nederlandse ritme. Spannend!