Thuis

Hoera, Felix is woensdag thuis gekomen. We zijn nu met z’n vijven! Een heerlijk gevoel en Stijn en Floris zijn apetrots op hun nieuwe broertje.

Voorafgaand kregen we dinsdag een thuisbezoek van de maatschappelijk werker van Child Welfare Society (Josephine), de maatschappelijk werker van het tehuis (Lizzie) en de chauffeur van het tehuis (Amos), die wel zin had in de koekjes bij de koffie. Uiteraard was het “African Time”. Afspraak stond om 10 uur, kwart over 10 werden we gebeld dat ze onderweg waren, 11 uur stonden ze voor de deur.
Na eerst ons appartement te hebben laten zien werden er allerlei vragen gesteld over onze jeugd, ouders, opleiding en werk. Dit hadden we in Nederland ook al allemaal al beschreven, maar hier wordt het komende tijd nog ontelbaar keer herhaald. We hadden wat foto’s van thuis meegenomen met daarop ons huis, buurt en familie. Dat was natuurlijk feest om te bekijken. Vooral onze auto was interessant. Toch kregen we ook nog wel serieuze vragen over hoe we Felix zouden gaan opvoeden en wat we zouden vertellen over zijn adoptie en hoe we daar ook richting Stijn en Floris mee om zouden gaan. Ook werd ons gevraagd hoe we Felix zouden straffen. Ze wisten al wel dat bij ons in Nederland slaan van kinderen niet mag, zelf waren ze maar al te blij dat ze vroeger wel eens met de riem geslagen werden. Anders waren ze nooit geworden wat ze nu waren. Volgens hun niks mis mee, een corrigerende tik.

Ten slotte hebben we het nog over het geloof gehad. Ze vonden het belangrijk dat Felix een christelijke opvoeding kreeg, thuis in Nederland aan bijbelstudie gaat doen en zijn leven in het teken van God laat staan. Met een beetje creativiteit konden we dit verzekeren (kinderen gaan naar een christelijke school en we lezen wel eens voor uit de kinderbijbel). Toen bleek waarvoor de chauffeur echt mee gekomen was; hij is ook priester en onder zijn leiding hebben we staand rondom de eetkamertafel nog gebeden voor Felix en zijn nieuwe aanstaande leven. Een enigszins vreemd, maar toch wel memorabel moment. Tsja, het wordt nog wel wat met ons…

Woensdag was de grote dag. We hoefden niet eerder dan ’s middags te komen omdat Josephine haar gespreksverslag van ons nog moest uitwerken en dat zou nog wel eens lastig worden gezien het gebrek aan elektriciteit. Lizzie had aangegeven dat ze aan het vertrek van Felix een feestelijk tintje aan wilde geven. Dus wij hadden cake meegenomen en voor de oudere kinderen rozijntjes. Bij aankomst hadden we de cake afgeven aan een van de verzorgsters met de opmerking dat het straks voor bij de thee en ter gelegenheid van het afscheid van Felix was. Even later zagen we dat er al een aantal mensen al cake etend rond liepen. De thee was blijkbaar vervroegd. Lizzie had het snel door, maar het kwaad was al geschied, de cake was al op! Ook de rozijntjes waren geen succes, maar daar zou Lizzie dan later in de week nog wel voor zorgen dat deze bij de kinderen terecht zou komen. Na allerlei verklaringen te hebben ingevuld dat we vanaf nu goed voor Felix gaan zorgen, was het tijd om afscheid te nemen. De cake was natuurlijk al op, maar met zijn allen op de foto was een mooi moment. Daar wilde zelfs de directeur van het tehuis nog wel even voor in actie komen (zoveel actie hadden we nog niet gezien van hem). Ten slotte kregen ook nog wat papieren van Felix mee, kregen we een mooi boek over opvoeden van kinderen en werden er nog enkele afspraken gemaakt voor terugkomst naar het tehuis. En dan was het zover, Felix ging met de taxi mee naar huis!

Het was natuurlijk allemaal vreemd voor hem, maar hij heeft zijn 1e nacht bij ons heerlijk in zijn nieuwe bedje geslapen. De volgende ochtend werden we al vroeg door Lizzie gebeld over hoe het was gegaan. Erg attent en begaan met het leventje van Felix!