Felix en het kindertehuis

Donderdag 1 oktober mochten we Felix voor het eerst zien. We werden om 10.00 uur verwacht bij Children Welfare Society Kenya. Dit is de organisatie in Kenia die ons adoptieproces begeleid. In een in slechte staat verkerend pand werden we hartelijk ontvangen door 5 dames. Een van hen, Josephine de maatschappelijk werker, gaat ons gedurende de komende 3 maanden tijdens de forsterperiode begeleiden en beoordelen. Na een lekker kopje Keniaanse thee mochten we meteen met Josephine naar het tehuis waar Felix verblijft. Dit is het Hope House Baby Home. Het tehuis ligt in Lavington een prachtige groene wijk van Nairobi in een omheinde wijk waar alleen maar dure villa’s staan. Het tehuis bestaat sinds 2002. De stichter was een Australische priester en is een privé huis wat volledig afhankelijk is van giften. De kinderen in het tehuis zijn meestal door moeder afgestoten voor of net na de bevalling. Momenteel zijn er 15 kinderen aanwezig. De leeftijd varieert van enkele maanden tot ruim 3 jaar. De kinderen worden liefdevol verzorgt in het thuis, eten en drinken is er voldoende. Toch ontbreekt het vaak aan spelen met de kinderen. Volgens het schema aan de muur zou er dagelijks veel met de kinderen gedaan worden, zoals tellen, dieren benoemen, muziek luisteren etc. Maar daar hebben we nog weinig van gemerkt. De dames van de verzorging hebben het druk met kinderen voeden en verschonen of met het zitten onder de boom.

En dan Felix! Bij aankomst in het tehuis bleek hij nog lekker te slapen, maar hij werd zo uit bed geplukt en bij ons op de arm gezet. Lekker wakker worden! We herkenden hem meteen van de foto. Mooie droevige ogen en stevig gebouwd. Een heerlijk mannetje. Na van de schrik te zijn bekomen werd hij wat actiever en hebben we samen met Stijn en Floris de hele middag met hem gespeeld en hem verzorgd. De volgende dag zijn we weer geweest en leek het erop dat hij ons herkende. Hij was wat relaxter en begon steeds meer te lachen. Felix is een rustig mannetje, vermaakt zich zelf prima, zit al goed, maakt wat kruipbewegingen en vindt het heerlijk om in zijn handen te klappen. En dan nog zo’n guitige lach er bij, de dag kan niet meer stuk!

Zaterdag mochten we hem meenemen naar ons guesthouse. Voor een van de eerste keren in zijn leven buiten de poort van het tehuis. Lekker zittend in de wandelwagen liet hij het allemaal maar op zich afkomen. Eenmaal in het guesthouse ging hij samen met Stijn en Floris spelen met de Duplo. Helaas moesten we hem aan het eind van de middag weer terugbrengen naar het tehuis. Daar waren ze blij onze teddybeer weer te zien, maar hem achterlaten in het tehuis wordt voor ons steeds moeilijker. Woensdag mogen we hem waarschijnlijk mee naar huis nemen. Morgen krijgen we nog bezoek van Josephine en Lizzie, de maatschappelijk werker van het tehuis, in ons nieuwe appartement. Waarschijnlijk willen we ze zien waar Felix de komende maanden verblijft.

De kinderen in het tehuis zijn in principe allemaal bestemt voor adoptie door Kenianen of buitenlanders. De procedures worden allemaal strikter en ingewikkelder waardoor adoptie van deze kinderen moeizamer wordt. Ze merken het nu al in het tehuis. Felix is momenteel de enige die in een adoptieprocedure zit. En naarmate ze ouder worden wordt de kans om geadopteerd te worden steeds moeilijker. Adoptieouders willen blijkbaar een zo jong mogelijk kindje en dan is 6 maanden al te oud. Al verschillende malen is ons gevraagd of we er niet meer willen adopteren. Maar al zouden we het willen regelgeving zal het onmogelijk maken. We spelen daarom nu maar zoveel mogelijk met ze en hopen dat ze alsnog een goed thuis krijgen.