Op wie lijk ik?

"Hij lijkt precies op......" en dan wordt er verwezen naar de vader of moeder. Dat krijg je als jonge ouder vaak te horen. Bij Felix is dat natuurlijk een stukje lastiger als ze ons zien. Hij lijkt niet op ons. Althans dat vinden wij, maar er zijn diverse mensen in Kenia die vinden dat Felix op mij(Edo)lijkt. Waar halen ze dat nou weer vandaan? Bij mij vliegen de kilo's er hier namelijk af. Goed, Felix lijkt dan wel niet op ons, maar op wie dan wel? Op zijn Afrikaanse vader en/of moeder natuurlijk, maar volgens ons lijkt hij ook wel op iemand anders. Zie de foto's hieronder.

Deze kleine voetballer lijkt volgens ons namelijk op een andere zeer bekende voetballer, die op het hoogste internationale niveau heeft gespeeld. Rara rara wie is het en win een gratis verblijf in Nairobi! Andere orginele suggesties zijn ook welkom!

Overigens is men hier van mening dat Felix straks meer talent zal hebben voor rugby.

Jessica met de manne naar de savanne

Nairobi is redelijk heuvelachtig en op sommige wegen moet je door een steile dip. Dit betekent lekker steil de bult af en dan weer helemaal omhoog. Dit valt op een hoogte van 1800 meter nog niet mee. Alhoewel Floris ons steevast bovenaan staat uit te lachen als we buiten adem zijn. Hij zegt dan hé, jullie zijn uitgeput, nou ik niet hoor! Atletisch gebouwd zullen we maar zeggen.

Naast de echte dip zaten wij begin van deze week ook een beetje in een dip. 1) Het regent, bah! 2) Vanaf vorige week donderdag zijn we allemaal 1 a 2 dagen ziek geweest. Buikgriep. 3) Er was wat gedoe rondom het dossier van Felix wat deze week even rechtgezet moest worden.

Inmiddels klimmen we weer uit de dip en hebben we afgelopen vakantieweek ook leuke dingen gedaan. Dinsdag zijn we naar het Giraffe Center geweest in Karen, een buitenwijk van Nairobi. Daar wordt de met uitsterven bedreigde Rothschild Giraf gekoesterd. Grappig is dat je oog in oog kunt staan met een giraf en ze kunt aaien, voeren en zelfs kussen. Dat laatste ging ons te ver, maar Stijn en Floris vonden aaien en voeren wel erg leuk.


Thuis in Nederland hadden ze al zitten fantaseren over Afrika en een bezoek aan de savanne stond hoog op het verlanglijstje. Donderdag was het zover: op safari naar Nairobi National Park. Dit is het oudste wildpark van Kenia en ligt op een steenworp afstand van de stad. Vanuit ons huis stonden we binnen een kwartier op de savanne. De uitzichten in het park worden dan ook vaak door de skyline van Nairobi vergezeld. Een grappige gewaarwording. Met een echte Jeep (nee de jongens wilde niet in een busje) en ranger reden we het park in. Voor Felix was de beste plek in de auto gereserveerd. Op de bijrijdersplek paste het geleende kinderstoeltje en hij heeft heerlijk geslapen.


In het park zitten veel diersoorten, zoals zebra’s, giraffen, nijlpaarden, bavianen en diverse antilopen. Ook zitten er leeuwen, cheetah’s en luipaarden. Deze hebben we helaas niet gezien. Wel hebben we de zwarte en de witte neushoorn gezien. Olifanten ontbreken, daar is het park te klein voor. We kwamen wel diverse keren een wel heel bijzonder dier tegen: een zebrapad. Een zebra op de weg, aldus Floris.


Voor het eerst zagen we trouwens hoe droog het (nog steeds) in Kenia is, er was maar weinig groen gras te zien en er lagen veel dode dieren in het park. Verder kwamen we opvallend veel kuddes met koeien van de Masaai tegen. Deze traditionele stam van koeienhouders sturen bij gebrek aan voldoende gras buiten het park de dieren illegaal het park in om ze te laten grazen. Het risico dat er een paar koeien gegrepen worden door een leeuw neemt men op de koop toe, of anders sterft de kudde bij gebrek aan gras. Overigens zien we ook dagelijks dat ze met de koeien door de stad struinen op zoek naar nog wat groens.


Al met al was het een mooi voorproefje van het echte safariwerk wat komend half jaar zeker nog wel een keer zal gebeuren. Dan gaan we op zoek naar de spring’beer’. Zodra we deze vinden dan trakteren we ons op een reisje naar de USA (ons reisdoel na Kenia). Barrack Obama (waarvan je hier meer portretten tegenkomt dan van de Keniaanse president) en zijn Witte Huis met bioscoop, zwembad en bowlingbaan blijft namelijk in trek bij de jongens. En met een Keniaantje in ons gezin moet er toch iets te regelen zijn? Maar goed, eerst nog springberen vinden.....

De overige foto's van Nairobi NP staan onder de rubriek foto's.

The Netherlands School

Stijn en Floris gaan in Nairobi naar de Nederlandse school. Deze school ligt in een mooie groene compound aan de Mankindi Road op 10 minuten lopen van ons appartement. De school deelt veel faciliteiten met de Zweedse School. Het is een kleine gezellige school. Er wordt gewoon in het Nederlands les gegeven, maar ze krijgen allebei een aantal uur Engels per week. Ze kunnen al een paar woordjes spreken en verstaan. Onderweg naar school kunnen ze in ieder geval de bewakers van de compounds begroeten met “Hello” en op de vraag “How are you” is natuurlijk het antwoord “I’m fine”.

Nu volgt het verhaal van Stijn en Floris
Ik (Stijn) zit in de klas van juf Els en juf Kim met kinderen uit groep 3 en 4. Er zitten 9 kinderen in de klas. Het is erg gezellig in de klas en ik krijg iedere week opdrachten die ik eind van de week af moet hebben. Afgelopen week was het kinderboekenweek en het ging over chocola. Ik weet nu waarvan chocola gemaakt wordt; van de vruchten van de cacaoboom (komt uit West Afrika, Zuid Amerika en Indonesie) waarin wel 30 zaadjes zitten. De bonen worden gedroogd waarna er chocolade van gemaakt kan worden. We hebben zelf chocoladebonbons mogen maken in de chocoladefabriek (onze klas) en die mochten wij natuurlijk tijdens de afsluiting van de week met papa en mama proeven. Lekkerrrr………. Ik heb ook Engels. Dat is nog wel een beetje moeilijk en vind ik nog niet zo leuk. Wel leuk is dat we 2x per week zwemles hebben in het zwembad van de school, ook hebben we een mooie speeltuin op school met een zweeds huisje en een slinger in de boom.


Ik (Floris) zit in de klas (groep 1 en 2) van juf Agnes en juf Annemiek. We hebben het nu over “doen alsof”. Dan mogen we verkleden en worden er sprookjes verteld. Ik heb lekker iedere dag gym en 2 x zwemles per week. Als ik de klas in ga dan moet ik mijn buitenschoenen uit doen en moet ik de binnenschoenen aan. Anders komt er teveel zand (of als het regent modder) in de klas.

Dit zijn de klaslokalen

Verder loopt er op school een hele grote schildpad rond. Ik heb hem ontdekt op de trappen bij de peuters en Stijn heeft hem al geaaid. Nu hebben we herfstvakantie. Dat vind ik maar raar, omdat het nu in Kenia zomer wordt. We hebben dus eigenlijk een weekje zomervakantie. Ik hoop dat we naar de savanne gaan.

Groetjes aan iedereen van de Julianaschool.

Stijn en Floris

Ps, er staan meer schoolfoto's op:
http://picasaweb.google.com/groep34.netherlandsschool
http://picasaweb.google.com/groep12.netherlandsschool
(Stijn en Floris staan op foto's van ca. 6 oktober)

Oktoberfeesten zijn weer geslaagd!

Deze week stond in het teken van de drie verjaardagen van Jess, Floris en Stijn. We dachten dat we het dit jaar wat rustiger zouden hebben maar niets was minder waar. Het was een week met koffie, taart, ijsjes, Italiaans eten en visite (je kent hier toch al gauw aardig wat mensen) en volgens Floris en Stijn met lekker veel cadeautjes. Vrijdag keken we op school in ons postvak en jammer genoeg nog geen post, een beetje teleurstelling natuurlijk voor de jongens. Maar even later kwam de juf ons zeggen dat er zoveel post was dat het niet in het vakje paste. Joepie wat een feest, mooie kaarten zelfs met muziek, Donald Ducks en leesboekjes. Stijn en Floris genoten er volop van. Hadden toch een beetje het gevoel dat ze nog niet vergeten waren! En ’s avonds nog mailtjes van kinderen van de Julianaschool, wat de feestweek compleet en volmaakt afrondde.

Een paar dagen later...

We zijn inmiddels gesetteld in Nairobi. Felix is lekker thuis. Hij doet het heel goed. Slaapt ’s nachts lekker door en het lukt redelijk zijn voedingsschema aan te passen aan wat normaal is voor een baby van 8 maanden. Felix is namelijk al een flinke knaap van 11 kg. “He’s a strong boy” wordt hier vaak gezegd. Het advies van het tehuis was om hem op dieet te zetten (dat hadden we zelf ook al wel bedacht). Nu waren ze in het tehuis daar nog niet echt mee bezig, hij kreeg nog veel flessen melk (met 9 scheppen voeding i.p.v. de voorgeschreven 7 scheppen), water met suiker, fruithapjes met melk en suiker. Tja, zo wil je wel groeien. Verder lijkt zijn ontwikkeling wel goed te gaan, hij is beresterk, kan al goed zitten en proberen te kruipen en staan is nu de grootste uitdaging.

Voor Floris geeft de komst van Felix ook een stimulans om meer te gaan eten. Hij werkt er nu hard aan om zijn skinny uiterlijk weg te werken om niet in gewicht door Felix voorbij gestreefd te worden. Op straat zijn we trouwens al aangesproken of Floris misschien honger heeft?

Het appartement waar we momenteel wonen ligt in Kilimani. Een van de betere wijken van Nairobi. Het complex heet Riara Valley Apartments en onze woning is gelegen op de 4e etage. Het heeft een prachtig uitzicht op de groene omgeving. Dagelijks zien we de meest exotische vogels en cirkelen er grote roofvogels hoog in de lucht. Apen hebben we hier nog niet gezien, maar ze zitten er wel!. Vorige week zagen we bij het Guesthouse waar we toen verbleven, enkele honderden meters hier vandaan, namelijk een aap. De jongens kunnen op het complex lekker buiten spelen en we kunnen zwemmen in ons eigen zwembad. Zoals alle woningen in deze omgeving is het complex afgeschermd door een groot hek en wordt de poort 24 uur per dag bewaakt. Water hebben we in principe continue, stroom is nog een beetje wisselend. Afgelopen week hadden we om maandag, woensdag en vrijdag overdag geen stroom, maar dat is binnenkort over want de regentijd is begonnen dus de stuwmeren lopen weer vol.




De Nederlandse school waar Stijn en Floris heen gaan ligt op ca. 10 minuten lopen (daar zullen we de volgende keer iets over schrijven). Een groot winkelcentrum met alle voorzieningen die we als westerlingen gewend zijn ligt op ca. 20 minuten lopen. Het straatbeeld is redelijk chaotisch met veel verkeer, voetgangers en straatverkopers. Het geeft overigens geen onveilig gevoel, het grootste gevaar dat op de loer ligt is dat je met je snufferd op straat ligt.

Thuis

Hoera, Felix is woensdag thuis gekomen. We zijn nu met z’n vijven! Een heerlijk gevoel en Stijn en Floris zijn apetrots op hun nieuwe broertje.

Voorafgaand kregen we dinsdag een thuisbezoek van de maatschappelijk werker van Child Welfare Society (Josephine), de maatschappelijk werker van het tehuis (Lizzie) en de chauffeur van het tehuis (Amos), die wel zin had in de koekjes bij de koffie. Uiteraard was het “African Time”. Afspraak stond om 10 uur, kwart over 10 werden we gebeld dat ze onderweg waren, 11 uur stonden ze voor de deur.
Na eerst ons appartement te hebben laten zien werden er allerlei vragen gesteld over onze jeugd, ouders, opleiding en werk. Dit hadden we in Nederland ook al allemaal al beschreven, maar hier wordt het komende tijd nog ontelbaar keer herhaald. We hadden wat foto’s van thuis meegenomen met daarop ons huis, buurt en familie. Dat was natuurlijk feest om te bekijken. Vooral onze auto was interessant. Toch kregen we ook nog wel serieuze vragen over hoe we Felix zouden gaan opvoeden en wat we zouden vertellen over zijn adoptie en hoe we daar ook richting Stijn en Floris mee om zouden gaan. Ook werd ons gevraagd hoe we Felix zouden straffen. Ze wisten al wel dat bij ons in Nederland slaan van kinderen niet mag, zelf waren ze maar al te blij dat ze vroeger wel eens met de riem geslagen werden. Anders waren ze nooit geworden wat ze nu waren. Volgens hun niks mis mee, een corrigerende tik.

Ten slotte hebben we het nog over het geloof gehad. Ze vonden het belangrijk dat Felix een christelijke opvoeding kreeg, thuis in Nederland aan bijbelstudie gaat doen en zijn leven in het teken van God laat staan. Met een beetje creativiteit konden we dit verzekeren (kinderen gaan naar een christelijke school en we lezen wel eens voor uit de kinderbijbel). Toen bleek waarvoor de chauffeur echt mee gekomen was; hij is ook priester en onder zijn leiding hebben we staand rondom de eetkamertafel nog gebeden voor Felix en zijn nieuwe aanstaande leven. Een enigszins vreemd, maar toch wel memorabel moment. Tsja, het wordt nog wel wat met ons…

Woensdag was de grote dag. We hoefden niet eerder dan ’s middags te komen omdat Josephine haar gespreksverslag van ons nog moest uitwerken en dat zou nog wel eens lastig worden gezien het gebrek aan elektriciteit. Lizzie had aangegeven dat ze aan het vertrek van Felix een feestelijk tintje aan wilde geven. Dus wij hadden cake meegenomen en voor de oudere kinderen rozijntjes. Bij aankomst hadden we de cake afgeven aan een van de verzorgsters met de opmerking dat het straks voor bij de thee en ter gelegenheid van het afscheid van Felix was. Even later zagen we dat er al een aantal mensen al cake etend rond liepen. De thee was blijkbaar vervroegd. Lizzie had het snel door, maar het kwaad was al geschied, de cake was al op! Ook de rozijntjes waren geen succes, maar daar zou Lizzie dan later in de week nog wel voor zorgen dat deze bij de kinderen terecht zou komen. Na allerlei verklaringen te hebben ingevuld dat we vanaf nu goed voor Felix gaan zorgen, was het tijd om afscheid te nemen. De cake was natuurlijk al op, maar met zijn allen op de foto was een mooi moment. Daar wilde zelfs de directeur van het tehuis nog wel even voor in actie komen (zoveel actie hadden we nog niet gezien van hem). Ten slotte kregen ook nog wat papieren van Felix mee, kregen we een mooi boek over opvoeden van kinderen en werden er nog enkele afspraken gemaakt voor terugkomst naar het tehuis. En dan was het zover, Felix ging met de taxi mee naar huis!

Het was natuurlijk allemaal vreemd voor hem, maar hij heeft zijn 1e nacht bij ons heerlijk in zijn nieuwe bedje geslapen. De volgende ochtend werden we al vroeg door Lizzie gebeld over hoe het was gegaan. Erg attent en begaan met het leventje van Felix!

Felix en het kindertehuis

Donderdag 1 oktober mochten we Felix voor het eerst zien. We werden om 10.00 uur verwacht bij Children Welfare Society Kenya. Dit is de organisatie in Kenia die ons adoptieproces begeleid. In een in slechte staat verkerend pand werden we hartelijk ontvangen door 5 dames. Een van hen, Josephine de maatschappelijk werker, gaat ons gedurende de komende 3 maanden tijdens de forsterperiode begeleiden en beoordelen. Na een lekker kopje Keniaanse thee mochten we meteen met Josephine naar het tehuis waar Felix verblijft. Dit is het Hope House Baby Home. Het tehuis ligt in Lavington een prachtige groene wijk van Nairobi in een omheinde wijk waar alleen maar dure villa’s staan. Het tehuis bestaat sinds 2002. De stichter was een Australische priester en is een privé huis wat volledig afhankelijk is van giften. De kinderen in het tehuis zijn meestal door moeder afgestoten voor of net na de bevalling. Momenteel zijn er 15 kinderen aanwezig. De leeftijd varieert van enkele maanden tot ruim 3 jaar. De kinderen worden liefdevol verzorgt in het thuis, eten en drinken is er voldoende. Toch ontbreekt het vaak aan spelen met de kinderen. Volgens het schema aan de muur zou er dagelijks veel met de kinderen gedaan worden, zoals tellen, dieren benoemen, muziek luisteren etc. Maar daar hebben we nog weinig van gemerkt. De dames van de verzorging hebben het druk met kinderen voeden en verschonen of met het zitten onder de boom.

En dan Felix! Bij aankomst in het tehuis bleek hij nog lekker te slapen, maar hij werd zo uit bed geplukt en bij ons op de arm gezet. Lekker wakker worden! We herkenden hem meteen van de foto. Mooie droevige ogen en stevig gebouwd. Een heerlijk mannetje. Na van de schrik te zijn bekomen werd hij wat actiever en hebben we samen met Stijn en Floris de hele middag met hem gespeeld en hem verzorgd. De volgende dag zijn we weer geweest en leek het erop dat hij ons herkende. Hij was wat relaxter en begon steeds meer te lachen. Felix is een rustig mannetje, vermaakt zich zelf prima, zit al goed, maakt wat kruipbewegingen en vindt het heerlijk om in zijn handen te klappen. En dan nog zo’n guitige lach er bij, de dag kan niet meer stuk!

Zaterdag mochten we hem meenemen naar ons guesthouse. Voor een van de eerste keren in zijn leven buiten de poort van het tehuis. Lekker zittend in de wandelwagen liet hij het allemaal maar op zich afkomen. Eenmaal in het guesthouse ging hij samen met Stijn en Floris spelen met de Duplo. Helaas moesten we hem aan het eind van de middag weer terugbrengen naar het tehuis. Daar waren ze blij onze teddybeer weer te zien, maar hem achterlaten in het tehuis wordt voor ons steeds moeilijker. Woensdag mogen we hem waarschijnlijk mee naar huis nemen. Morgen krijgen we nog bezoek van Josephine en Lizzie, de maatschappelijk werker van het tehuis, in ons nieuwe appartement. Waarschijnlijk willen we ze zien waar Felix de komende maanden verblijft.

De kinderen in het tehuis zijn in principe allemaal bestemt voor adoptie door Kenianen of buitenlanders. De procedures worden allemaal strikter en ingewikkelder waardoor adoptie van deze kinderen moeizamer wordt. Ze merken het nu al in het tehuis. Felix is momenteel de enige die in een adoptieprocedure zit. En naarmate ze ouder worden wordt de kans om geadopteerd te worden steeds moeilijker. Adoptieouders willen blijkbaar een zo jong mogelijk kindje en dan is 6 maanden al te oud. Al verschillende malen is ons gevraagd of we er niet meer willen adopteren. Maar al zouden we het willen regelgeving zal het onmogelijk maken. We spelen daarom nu maar zoveel mogelijk met ze en hopen dat ze alsnog een goed thuis krijgen.

Felix

Vandaag voor het eerst bij Felix geweest. Het was geweldig! Een super leuke lieve BaBa (zoals ze hem hier ook wel noemen). Later als er meer rust is schrijven we wat meer over deze ervaring en die van Nairobi, huizen zoektocht (is gelukt!)etc. De komende week zullen we elke dag naar Felix gaan in het tehuis en dan mag hij ws. woensdag mee met ons naar huis!

groeten van ons!