Ik (Jessica) en Stijn zijn op stap geweest door Kibera wat hemelsbreed zo’n 500 meter van onze woonplek ligt. Onder begeleiding van een lokale gids zijn we een van de grootste krottenwijken van Oost Afrika ingelopen. Men weet niet precies hoeveel mensen hier wonen, de schattingen lopen uiteen van 800.000 tot 1,5 mln. inwoners. Veel van deze mensen zijn afkomstig uit de plattelandsgebieden op zoek naar werk en een betere toekomst. De tocht startte op de Toi Market, een markt waar veel kleding en schoenen worden verkocht. In het eerste gedeelte van de markt worden vooral nieuwe spullen verkocht van Westerse kledingconcerns en –merken. Het zijn restpartijen die de concerns niet op de Westerse markt willen dumpen, om te voorkomen dat deze gaan concurreren met hun nieuwe collecties. Daarom worden ze in Afrika gedumpt. De marktkooplui kopen dan een grote baal met vaak onbekende inhoud van een tussenpersoon. De ene keer verkopen ze Crocs, een maand later zijn het H&M kinderkleren. In het tweede deel van de Toi Market worden vooral tweedehands kleding verkocht, hier kun je de kleding uit onze Zak van Max weer terugkopen. Naast de kledingmarkt is er veel bedrijvigheid en winkeltjes in Kibera. Alles is te koop tot en met plastic zakjes benzine/kerosine.
Via smalle steegjes, modderige paadjes en open riolen kwamen we bij Mama Tunza, een opvangtehuis en school voor kinderen. In een krappe behuizing word er onderwijs gegeven aan 340 kinderen en blijven er ca. 60 kinderen, zonder thuis, overnachten in 12 stapelbedden. Stijn was erg onder de indruk dat zoveel kinderen in een ruimte zo groot als zijn slaapkamer moeten slapen.
Verder bezochten we de Power Women Group Kibera, hun motto is: To pull together is to avoid being pulled apart (Bob Allisat). Deze groep van twintig HIV positieve vrouwen komt geregeld bij elkaar met als doel om samen de armoede in de community te verminderen en het stigma te doorbreken. Ze maken sieraden en tassen. Iedere vrijdag bepaald de groep vrouwen gezamenlijk wat ze met de inkomsten extra gaan doen, naast de vaste lasten van huisvesting en medicijnen. Ook bezochten we een werkproject waarin van botten van dieren prachtige sieraden gemaakt werden.
Kibera heeft geen gesloten rioleringsysteem. De straatjes zijn dan ook sterk vervuild met afval en menselijke uitwerpselen dankzij de Flying toilets. Dit zijn plastic zakjes met inhoud die na de behoefte worden rondgeslingerd. Op verschillende plaatsen zijn wel openbare toiletten opgezet, maar met 1 toilet op 1300 mensen is dit nog steeds veel te weinig. Op een aantal plaatsen is het toilet gekoppeld aan een biogasinstallatie waarin de ontlasting wordt omgezet in gas waar op gekookt kan worden. Mensen kunnen tegen een kleine vergoeding gebruik maken van deze faciliteiten (toilet en gasfornuis).
Tenslotte bezochten we nog de woning van de gids. Het golfplatenhuisje ( 4 bij 4 meter) was ingedeeld in een woonkamer, keuken en slaapkamer, alles afgescheiden door gordijnen. Hier woonde ze met z’n vieren, maar in veel huizen wonen meer mensen. De maandelijkse huur bedraagt ongeveer 1000 ksh (=10 euro). Sinds een aantal jaar is de Keniaanse regering, met steun van de Verenigde Naties, bezig met het bouwen van appartementencomplexen om de inwoners van Kibera een betere woning te geven. Het project loopt erg stroef om diverse redenen. Een van de belangrijkste is dat de huur van de nieuwe woningen veel hoger en gewoon niet op te brengen is. De appartementen staan leeg of worden bewoond door mensen uit de middenklasse en niet door de inwoners van Kibera zelf. Degenen waarvan hun huisje heeft moeten wijken, hebben even verderop weer hun krot opgebouwd. Veel inwoners van Kibera zien liever dat de regering kiest voor het opknappen van hun huidige huis en het aanleggen van openbare voorzieningen zoals een goede watervoorziening, riolering en goede wegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten