1e rechtbank zitting?

De afgelopen weken hebben we er hard aan gewerkt om onze adoptie organisatie CWSK hun laatste documenten te laten afronden. Met de afgelopen week een aantal bijzondere bureaucratische hoogte en diepte punten! Maar we kunnen opgelucht adem halen. Al onze papieren zijn nu bij de rechtbank en vrijdag 5 februari mogen we voor de eerste zitting naar de High Court komen! Op donderdagmiddag maakt de rechtbank altijd de lijst met zitting voor de vrijdag definitief bekend, dus het blijft nog even spannend.

Fourteen Falls

De zomer is gearriveerd in Kenia. De regen hebben we achter ons gelaten en het is al dagen heerlijk warm weer. En dan is het natuurlijk tijd voor iets verfrissends. Op ca. anderhalf uur rijden van Nairobi liggen de Fourteen Falls; over een breedte van ca. 100 meter vallen 14 watervallen 20 tot 30 meter naar beneden. Anderhalf uur werd echter 3 uur rijden. De weg van Nairobi naar Thika was ontzettend druk en de weg was door de aanleg van een nieuwe snelweg op veel plaatsen opgebroken. We keken onze ogen uit in de voorsteden van Nairobi waar we doorheen reden (wat een mierennesten), maar er was ook constant een blik op de weg nodig met al die matatu’s en vrachtwagens. Hier kwam mijn ‘race’ervaring met Mario Kart op de Nintendo van Stijn goed van pas! Zigzaggend kwamen we ongeschonden aan bij de watervallen. Op het laatste stuk was het rustig en reden we door de uitgestrekte ananasvelden van Del Monte.

De watervallen waren indrukwekkend. De rivier en haar oevers waren helaas enorm vervuild met plastic dat met de stroom meegevoerd was. Zo ver als je kon kijken zag je de rotzooi. En de gidsen, die zich aan ons opdrongen, zeiden dat ze nu nog niet konden schoonmaken omdat de oevers nog zo nat waren. Zodra het droog werd zouden ze de schoonmaak starten. Jaja, dat kennen we onderhand wel.


We hadden geen zin om met het bootje de rivier over te steken om vervolgens via een klimpartij bovenlangs de watervallen door de rivier terug te lopen. Dus werd het picknicken op een mooi uitzichtpunt van waar we een aantal jongens met de meest vreemde capriolen boven vanaf de watervallen zagen springen om vervolgens via de waterval weer omhoog te klimmen.


Geheel toevallig was een andere adoptiefamilie (familie Straatman) er ook en die hadden het aangedurfd om door de rivier terug te lopen. Onder het genot van gitaarklanken en zang van een heuse Fourteenfalls entertainer (die we ingehuurd hadden voor maar liefst 5 ‘Waterfall songs’) aanschouwden we het gekluun en gestuntel van de familie Straatman. Zonder benen te breken en geheel doorweekt kwamen ze aan de overkant en werden ze onder luid applaus door ons ontvangen.


De terugweg verliep overigens soepel. We waren binnen anderhalf uur weer bij onze vertrouwde Italiaanse pizzeria, waar we weer een deel van de, eerder aan de jongens beloofde, pizza’s hebben verzilverd.

Krokodillen

De titel suggereert dat we weer op safari zijn geweest, maar dan heb je het mis. Alhoewel we er pas één gezien hebben, komen er in Kenia veel krokodillen voor. Naast de levende gevallen komt hier ook, de voor ons bekende, paarse krokodil voor. En daar komen we zeer frequent mee in aanraking. Net voor kerst bijvoorbeeld; er was een postpakketje uit Nederland aangekomen.

Pakketjes worden in Kenia niet thuisbezorgd, maar je krijgt per post een briefje waarmee je het pakketje kunt ophalen. Voor pakketjes uit het buitenland is dat meestal op het centrale postkantoor in het centrum van Nairobi. In het postkantoor had ik (Edo) vrij snel gevonden waar ik moest zijn. Het was op de 3e verdieping waar zich een grote hal bevond met een L-vormige kale balie met daarachter, om de 5 meter, een postbeambte met een kasboek voor zijn of haar neus. Bij de eerste beambte lukte het zowaar meteen. Het pakketje werd snel gevonden, ik kreeg het overhandigd en werd doorverwezen naar een andere beambte. Deze gaf me een mes en sommeerde me het pakketje te openen om te controleren wat er in zat. Voor de inhoud moeten namelijk invoerrechten betaald worden. Vier pakken met hagelslag (lekker!) werden opgepakt en geschat op ca. 3kg. Ik wees hem er op dat in ieder pak 400 gram zat. Hij schreef 4 maal 400 op een bonnetje, telde het op en schreef onder de streep 2400. Toen ik fijntjes aangaf dat dit ook fout was, werd er iets langer nagedacht. 1600? Oké, daar doe ik het voor. Voor de rest van de inhoud van het pakketje werd de waarde geschat en via een niet te doorgronden rekensom kwamen de invoerrechten neer op 1200 Shilling (ca. 12 euro). Met dit bonnetje mocht ik naar de financiële balie, waar de beambte me weer doorverwees naar een achterkamertje. Daar kreeg ik van een dame een uitgeprinte rekening, die ik moest betalen bij een bank in het centrum. Daar stond natuurlijk een lange rij om rekeningen te betalen. Na terugkomst mocht ik bij de financiële balie mijn betalingsbewijs overhandigen en kreeg ik een nieuwe briefje waarmee ik bij afhaalbalie het pakketje mocht ophalen. Daar werd ik eerst doorverwezen naar een andere beambte waar ik nog 70 cent leges moest betalen. Met al mijn bonnetjes en betalingbewijzen kreeg ik mijn pakketje. Eindelijk klaar! Toen ik de ruimte wilde verlaten werd ik echter door weer een andere beambte teruggeroepen. Hij moest mijn betalingsbewijzen zien en registreerde alles in zijn kasboek en verwees me door naar de laatste halte waar mijn paspoortnummer nog in een boek opgenomen werd. Na 9 beambten en 3 uur later stond ik dan eindelijk met mijn pakketje op straat.


Nu had ik ook nog een afhaalbriefje bij me voor een ander pakketje. Deze moest ik ophalen bij een ander postkantoor. Ik was in een goede bui, dus die ook maar meteen ophalen. Daar aangekomen kreeg ik bij de afhaalbalie direct het pakketje overhandigd. Voorbereid op de paarse krokodil, vroeg ik vol verbazing aan de beambte of ik het zo mee kon nemen. Ja maar natuurlijk!

En zo gaat het in Kenia. Het kan tegenzitten, maar er zijn ook onverwachte meevallers. Ons adoptieproces begint op bovenstaand verhaal te lijken. De paarse krokodil komt ook hier tevoorschijn. Na 3 maanden te zijn begeleid en ondervraagd door een maatschappelijk werker van CWSK (onze lokale adoptieorganisatie) moet zij een rapport op stellen voor de 1e rechtbankzitting. Deze taak heeft CWSK echter bij een andere maatschappelijke werker neergelegd. Die heeft ons vorige week bezocht en heeft wederom dezelfde vragen gesteld. Zucht, dit hadden we toch al gedaan? Gelukkig bleef de vraag (die door dezelfde maatschappelijk werker aan John en Marianne gesteld werd) over hoeveel koeien we bezitten ons bespaard. Met 1 koe kun je namelijk 1 schoolsemester financieren. Waarschijnlijk vertrouwen ze erop dat ik dat als landbouwkundig ingenieur wel in orde heb. Afijn, nu twee weken later is dan eindelijk het rapport klaar, maar wachten we nog op de goedkeuring van de directrice van CWSK. De overige documenten voor de rechtbank liggen klaar bij de advocaat. Waarschijnlijk zijn we op één van de eerste vrijdagen in februari aan de beurt voor de 1e zitting. Hopelijk houden andere paarse krokodillen zich dan even koest.

Felix heeft gelukkig lak aan de paarse krokodil. Onze jongeman van net 11 maanden is sinds afgelopen week fanatiek aan het lopen. Met kromme benen, buik vooruit en billen naar achteren waggelt meneer kraaiend van plezier door het hele huis heen. Prachtige momenten waar geen krokodil tegenop kan!

Nakuru NP

De vakantie hebben we afgesloten met een bezoek aan Lake Nakuru, een van de zoutwatermeren in de Rift Valley. Het meer loopt vol in de regentijd en kent geen waterafvoer, waardoor in de rest van het jaar het meer steeds zouter wordt door verdamping van het water. Dit trekt van oudsher grote groepen flamingo’s en pelikanen aan. Echter door de droogte en vervuiling van het water zijn deze vogels de laatste decennia vaak uitgeweken naar andere meren, maar de laatste jaren komen ze weer steeds meer voor in Nakuru. De afgelopen weken heeft het veel geregend in Kenia, dus het meer was redelijk volgelopen en het park was heel erg groen.

Quinten, Stijn, Floris

John en Marianne, Quinten en Philip waren er ook en samen hebben we een paar mooie safari’s gemaakt. De wegen in het park zijn over het algemeen goed begaanbaar dus we hebben we dit met eigen auto aangedurfd. Natuurlijk wilden Stijn en Floris graag in de ‘jeep’ van John, inmiddels ervaren 4wd driver en gids, mee. Dus zaten de heren lekker gezellig met Quinten en Philip te joelen op de achterbank. Naast de flamingo’s staat Lake Nakuru ook bekend om de zwarte en witte neushoorns die hier worden uitgezet om ze te behoeden voor uitsterven, en omdat het een relatief klein park zagen we er zoveel dat ze je op een gegeven moment de neuheuuuus uitkwamen.


De flamingo’s waren voor ons van dichtbij niet te bewonderen, omdat de weg langs het water door de regen niet echt begaanbaar was voor een simpele tweewiel aandrijving. Wel hebben we nog een prachtige scène gezien met 3 jonge leeuwen die hun avondmaaltijd (wrattenzwijn met jongen) in het vizier hadden. Helaas voor de leeuwen, de zwijntjes kregen het door.


Het was een gezellig weekend en een mooie afsluiting van de kerstvakantie en onze eerste 3 maanden in Kenia. Vandaag, maandag, zijn Stijn en Floris weer naar school geweest en kwamen met een stapel kerstpost uit Nederland thuis. Erg leuk, bedankt allemaal!
Voor ons begint nu het avontuur om de adoptie van Felix door de High Court te laten bekrachtigen.

Voor meer foto's zie hiernaast bij de link Nakuru NP

Kibera, Some call it slum, they call it home!

Ik (Jessica) en Stijn zijn op stap geweest door Kibera wat hemelsbreed zo’n 500 meter van onze woonplek ligt. Onder begeleiding van een lokale gids zijn we een van de grootste krottenwijken van Oost Afrika ingelopen. Men weet niet precies hoeveel mensen hier wonen, de schattingen lopen uiteen van 800.000 tot 1,5 mln. inwoners. Veel van deze mensen zijn afkomstig uit de plattelandsgebieden op zoek naar werk en een betere toekomst. De tocht startte op de Toi Market, een markt waar veel kleding en schoenen worden verkocht. In het eerste gedeelte van de markt worden vooral nieuwe spullen verkocht van Westerse kledingconcerns en –merken. Het zijn restpartijen die de concerns niet op de Westerse markt willen dumpen, om te voorkomen dat deze gaan concurreren met hun nieuwe collecties. Daarom worden ze in Afrika gedumpt. De marktkooplui kopen dan een grote baal met vaak onbekende inhoud van een tussenpersoon. De ene keer verkopen ze Crocs, een maand later zijn het H&M kinderkleren. In het tweede deel van de Toi Market worden vooral tweedehands kleding verkocht, hier kun je de kleding uit onze Zak van Max weer terugkopen. Naast de kledingmarkt is er veel bedrijvigheid en winkeltjes in Kibera. Alles is te koop tot en met plastic zakjes benzine/kerosine.



Via smalle steegjes, modderige paadjes en open riolen kwamen we bij Mama Tunza, een opvangtehuis en school voor kinderen. In een krappe behuizing word er onderwijs gegeven aan 340 kinderen en blijven er ca. 60 kinderen, zonder thuis, overnachten in 12 stapelbedden. Stijn was erg onder de indruk dat zoveel kinderen in een ruimte zo groot als zijn slaapkamer moeten slapen.



Verder bezochten we de Power Women Group Kibera, hun motto is: To pull together is to avoid being pulled apart (Bob Allisat). Deze groep van twintig HIV positieve vrouwen komt geregeld bij elkaar met als doel om samen de armoede in de community te verminderen en het stigma te doorbreken. Ze maken sieraden en tassen. Iedere vrijdag bepaald de groep vrouwen gezamenlijk wat ze met de inkomsten extra gaan doen, naast de vaste lasten van huisvesting en medicijnen. Ook bezochten we een werkproject waarin van botten van dieren prachtige sieraden gemaakt werden.





Kibera heeft geen gesloten rioleringsysteem. De straatjes zijn dan ook sterk vervuild met afval en menselijke uitwerpselen dankzij de Flying toilets. Dit zijn plastic zakjes met inhoud die na de behoefte worden rondgeslingerd. Op verschillende plaatsen zijn wel openbare toiletten opgezet, maar met 1 toilet op 1300 mensen is dit nog steeds veel te weinig. Op een aantal plaatsen is het toilet gekoppeld aan een biogasinstallatie waarin de ontlasting wordt omgezet in gas waar op gekookt kan worden. Mensen kunnen tegen een kleine vergoeding gebruik maken van deze faciliteiten (toilet en gasfornuis).

Tenslotte bezochten we nog de woning van de gids. Het golfplatenhuisje ( 4 bij 4 meter) was ingedeeld in een woonkamer, keuken en slaapkamer, alles afgescheiden door gordijnen. Hier woonde ze met z’n vieren, maar in veel huizen wonen meer mensen. De maandelijkse huur bedraagt ongeveer 1000 ksh (=10 euro). Sinds een aantal jaar is de Keniaanse regering, met steun van de Verenigde Naties, bezig met het bouwen van appartementencomplexen om de inwoners van Kibera een betere woning te geven. Het project loopt erg stroef om diverse redenen. Een van de belangrijkste is dat de huur van de nieuwe woningen veel hoger en gewoon niet op te brengen is. De appartementen staan leeg of worden bewoond door mensen uit de middenklasse en niet door de inwoners van Kibera zelf. Degenen waarvan hun huisje heeft moeten wijken, hebben even verderop weer hun krot opgebouwd. Veel inwoners van Kibera zien liever dat de regering kiest voor het opknappen van hun huidige huis en het aanleggen van openbare voorzieningen zoals een goede watervoorziening, riolering en goede wegen.

Kerstvakantie in Nairobi

Drie weken schoolvakantie geeft de mogelijkheid om leuke uitstapjes te maken. In Nairobi National Park ligt een opvangterrein voor olifantenweesjes. Ze zijn wees door o.a. stroperij maar ook doordat de jongen hun moeder kwijtraken, door allerlei redenen. Als de moeder niet meer gevonden wordt dan worden ze naar het David Sheldrick center gebracht. Ze krijgen hier de fles en leren als een olifant te leven. Als ze wat ouder zijn worden ze naar Tsavo National Park gebracht waar ze uiteindelijk worden uitgezet in het wild. De dieren worden dagelijks een uurtje aan het publiek getoond, ze krijgen de fles en kunnen lekker spelen in de modder en baden in een poeltje. Er lopen veel verzorgers bij de dieren die ze een beetje in bedwang proberen te houden. Het touwtje wat de toeschouwers van de olifanten scheidt is niet altijd voldoende en mengen de olifantjes zich tussen het publiek en worden ze deelgenoot van het modderbad. Grappig gezicht al die kleine monstertjes. Na een uurtje verdwijnen ze weer, netjes achter elkaar lopend, achter de schermen.




Oud en nieuw hebben we samen met andere Nederlandse adoptieouders en enkele grootouders gevierd in Swara Plains, een privaat natuurterrein net buiten Nairobi met enkele banda’s (huisjes) waar je kunt overnachten. ’s Middags hebben we de kinderen in een stationcar geladen voor een korte safari. Met veel gegil en gekrioel op de achterbank op zoek naar giraffen, zebra’s, gazelle’s en struisvogels. ’s Avonds hebben we na een heerlijk diner de laatste uurtjes van 2009 doorgebracht boven op een Landrover om de nachtelijke activiteiten van de dieren te bekijken met een grote schijnwerper. En dan zie je weer andere dieren zoals Bushbabies (kleine nachtaapjes) en springkonijnen. Dit is een soort kruising tussen een konijn en een kangoeroe. Grappige beestjes die je in het donker herkent door de op en neer springende glinsterende oogjes. Nooit geweten dat deze beesten bestaan, mogelijk dat we toch ooit ook spring'beren' zullen zien (zie verslag 24 oktober jl.). Net voor twaalven waren we weer terug voor de champagne en gelukwensen. Vuurwerk was geen optie gezien de droogte. Wel waren er heerlijke oliebollen van het Koopmanspakje en champagne, dus het lukte wel om in de stemming te komen.



Vandaag, 7 januari, is Felix inmiddels 3 maanden bij ons. We zijn naar zijn tehuis geweest voor het maandelijks bezoek. We vielen midden in het wekelijkse gebed binnen en moesten meteen meedoen. Na gebeden te hebben voor de slachtoffers van de overstromingen in de afgelopen dagen en dat de diarree bij de kinderen in het tehuis (er heerste een virus) snel over zou zijn hebben we nog even rondgekeken. Er waren veel nieuwe baby’s. Goed om te zien dat er sinds het vertrek van Felix ook weer een aantal andere kinderen in een gezin geplaatst zijn. Felix reageerde overigens niet echt enthousiast in de, tot voor kort, voor hem vertrouwde omgeving.

Met Felix gaat het verder goed. Tanden en kiezen zijn in aantocht. Lopen aan de hand en bank gaat al soepel. Zelfs even zelf 10 seconden staan lukt al, waarna je hem ziet denken ‘o jee’ en zich beheerst laat vallen. En natuurlijk is de grote grijns op zijn gezicht niet meer weg te denken. Afgelopen week is Felix voor het eerst naar de kapper geweest en werden zijn kroeshaartjes met de tondeuse gemillimeterd. In Kenia hebben de meeste mannen heel kort haar. De laatste tijd vroegen Keniaanen vaak aan ons of het een jongen of meisje was, terwijl dat toch volkomen duidelijk zou moeten zijn. Nu bestaat er geen twijfel meer over!